Pareltjes uit de kamermuziek in Lommel ...
Lommel
De schatkist van de klassieke kamermuziek is rijkelijk en onuitputtelijk. Ze werd geopend voor de cursisten Muziekschatten die tijdens vier lessen konden kennismaken met pareltjes uit de kamermuziek. Als kers op de taart woonden ze een concert bij in organisatie van de Adelberg met het Trio Khaldei.
Cursist Johan Biemans was er bij en genoot er met volle teugen van. Lees hier zijn getuigenis:
"Waren we in Wenen of toch misschien in Lommel?
Waande ik mij vanavond als in een droom terecht gekomen te zijn in Wenen? In het paleis van aartshertog Rudolf van Habsburg, beschermheer van Beethoven? Daar kan begin 19de eeuw toch nog niet zo’n indrukwekkende Fazioli-vleugel gestaan hebben? Ach nee, als ik tot bezinning kom weet ik ineens, dat ik hier in het oude raadhuis van Lommel ben. Het monumentale vroegere raadhuis, waar nu de Concertzaal Charlotte van der Seijs gevestigd is. Al gauw kom ik erachter dat uit het legaat van deze Charlotte die fantastische vleugel kon worden aangeschaft. Geen wonder dat haar naam als dank aan deze concertzaal is verbonden.
Onder de muzikale vleugels van Rose-Marie Hendrikx zijn wij, ‘Muziekschatters’, hier vanavond verzameld om te mogen genieten van TRIO KHALDEI – Beethoven Symphonic. Symphonic…, door een trio? Bij de inleiding op het concertprogramma horen we dat vanavond hier grootse, wereldbefaamde symfonische werken van Mendelssohn en van Beethoven een bewerking (facelift?) voor een trio hebben ondergaan. Beroemde werken, voor kleine bezetting, aangepast door onbekende arrangeurs. Raadselachtig, nog wel door onbekende arrangeurs. Dan vraag ik me natuurlijk af, hebben de grote meesters daar zelf weet van gehad, hadden ze daar toestemming voor gegeven? Laat ik niet langer mijmeren over wat wel of wat dan niet. Laat ik genieten van het concert want onder applaus worden Barbara Baltussen (piano), Pieter Jansen (viool) en Francis Mourey (cello) door de tot de laatste stoel bezette muziekliefhebbers verwelkomd.
Het eerste werk van voor de pauze, de Vierde Symfonie Op. 90 in A van Felix Mendelssohn, klinkt ons vertrouwd in de oren. Wel anders dan anders, zoals we gewend zijn aan de uitvoering van een groot symfonieorkest. Maar juist door deze kleine bezetting is het alsof er met weinig woorden alles gezegd kan worden. De piano, de viool en de cello, vertellen ieder hun eigen rol in een tot op de naad gesponnen vlechtwerk. Het grote orkest wordt er helemaal niet bij gemist, het werk is zo al compleet. Hoewel beperkt tot de delen II (Andante con moto) en III (Con moto moderato).
Bijzonder hebben we uitgezien naar het Aartshertog Pianotrio in Bes, Op. 97 (1811). Hiervan trakteert TRIO KHALDEI ons op alle vier de delen. Zonder overdrijving zou ik uit het programmaboekje kunnen citeren dat de pers bij de première van dit werk woorden tekort kwam: “Waar genie, kunst, natuur, waarheid, geest, originaliteit, inventiviteit, uitvoering, smaak, kracht, vuur, fantasie, lieflijkheid, diep gevoel en opgewekte scherts in zusterlijke eenheid samenkomen moet men net als dichter Horatius uitroepen: “Hier is het nuttige gekoppeld aan het aangename.” Beethoven: de meester in zijn vak! Ben het helemaal eens met Horatius, ook al kan hij Beethoven zelf niet gekend hebben.
Na een korte pauze, waarin het Trio na een veeleisende inspanning even op adem kon komen, genoten we verder van Beethovens Zevende, Op. 92 in A. Opnieuw luisterden en keken we dwars door de ingewanden van dit meesterwerk, pure schoonheid in uiterste soberheid, maar magistraal. Als ik alleen al denk aan de veelzijdigheid en spitsvondigheden die Beethoven legde in de cellopartij bij het Andante cantabile, dan laat mij dat nooit meer los. Ook al wordt het wel eens als dodenmars bestempeld.
Alsof we door de drie uitgevoerde werken al niet overdonderd waren, volgde er als afronding nog een Rondo van de Oostenrijkse componist Johann Nepomuk Hummel, een tijdgenoot van Beethoven die er ook mocht zijn. Wat een prestatie van de drie topmuzikanten, en dat terwijl ik de indruk had dat onze pianiste Barbara Baltussen enigszins vermoeid was, en ondanks dat toch alles tot de laatste noten goed onder controle had. Het welverdiende applaus deed, wat ons betreft, niet onder voor het daverende applaus bij de première in Wenen. Het concert van vanavond beschouw ik als de kers op de taart van onze module Kamermuziek onder de altijd gezellige regie van Rose-Marie."
Foto: Kris Hellemans