ONVERGETELIJK LIEDRECITAL VAN ANNE SOFIE VON OTTER
‘Nur wer die Sehnsucht kennt, Weiß, was ich leide!’ ('Alleen wie verlangen kent, weet wat ik lijd!') ... de toon van de avond was gezet, een avond vol kamermuziek uitgevoerd door de zweedse mezzo-sopraan Anne Sofie von Otter en de Australische/Zuid-Afrikaanse pianofortespeler Kristian Bezuidenhout, in het schitterende Muziekgebouw te Eindhoven (NL).
Op zaterdag 13 februari 2016, dankzij de cursus AMC, kregen wij dus de unieke gelegenheid om deze Zweedse nachtegaal te aanschouwen, samen met Kristiaan Bezuidenhout, ook geen onbesproken figuur in de muziekwereld.
Anne Sofie von Otter is een van mijn ‘guilty pleasures’. Een naam waar menig klassieke muziekliefhebber het warm van krijgt. Ze bezit een stem waarmee ze een prachtige, lichte noot drukt op het uitgebreide liederenrepertoire waar vele klassieke vocalisten zich aan wagen. In mijn beleefwereld is Anne Sofie von Otter als een zachte stroming die goudglanzend van het zonlicht ons meevoert op een oneindige tocht. Een stem, en een présence die je geheid meesleurt in de diepte van de muziek!
Kristian Bezuidenhout, een gelauwerde Australische/Zuid-Afrikaanse fortepianospeler, is een innemende persoonlijkheid met een grote liefde voor zijn instrument. De inleiding voorafgaande aan het concert was een inwijding tot de geschiedenis – en het beleven/het gevoel-, van dit historisch instrument. Van de vollere tenorklanken tot de bijna harpachtige hoogtes, de delicate bespeling van de toets, het luisterrijke klankbeeld dat dit instrument hiermee schetst... de fortepiano is een pracht van een instrument. Dat trouwens niet moet onderdoen voor zijn modernere familieleden zoals de Steinway piano.
Het ‘Rondo in a, KV511 (1787)’ van W.A. Mozart is daar een mooi voorbeeld van. Sinds ik dit stuk heb mogen aanhoren op de pianoforte, ben ik van de overtuiging dat gevoelswaardig dit de ultieme benadering is en daar kan de modernere piano (in dit repertoire alvast) niet aan tippen!
Kamermuziek is iets delicaats, waarvan zowel de uitvoering als de interpretatie op gelijke hoogte staan met mekaar. Het is een repertoire waarin niks te verbergen valt, een ‘make or break’-situatie dus. Maar des te mooier als het juist is.
We werden meegevoerd door een voortreffelijke selectie van liederen en stukken met een enorm verschil aan interpretatie en beleving: prachtige liederen zoals het levendige ‘Maileid’ (ruik je de frisse lentebloesems al?), het delicate ‘Sehnsucht’ (Een verlangen als geen ander), het intense ‘In Questa Tomba Oscura’ (van gevoel vergelijkbaar met het al even intense ‘Dido’s Lament’ van Henry Purcell), het ludieke ‘Es war einmal ein König’ (Een stekende vlo blijft een stekende vlo, zelfs in een mooi pak, ouch!)... en dat was alleen nog maar het Beethoven-gedeelte!
Een interessante onderbreking door ‘Arianna a Naxos’ van Joseph Haydn, dat afweek van het kortere kamermuziekdeel, door ons een heus recital voor te schotelen: Arianna, achtergelaten door haar geliefde, sleurde ons langzaam mee in haar eigen ongeloof, woede en verdriet.
Dat werd dan opgevolgd door een al even uitgebreide selectie van Franz Schubert en A.F. Lindblad die ook de Zweedse Schubert genoemd wordt; een breed tafereel van hoogtes en laagtes, gezongen door een mezzo-sopraan met een enorme stage-présence. Elke emotie, zelfs elke fysieke uiting was tot in de puntjes voelbaar.
Regelmatig werd dit beantwoord door het glansrijke sologedeelte van de pianoforte: twee fraaie Mozarts (waaronder het bovengenoemde ‘Rondo in a, KV511’) en een innemende Beethoven, versterkt door de natuurlijke kwaliteiten van de pianoforte en zijn bespeler.
Ik kan nog verder uitweiden, maar laat ik het gewoon excellent noemen! Twee sterke persoonlijkheden die het beste van zichzelf ten berde brachten; een avond waarvan ik mij gelukkig prijs dat ik er deel van uit mocht maken.
Geen onnodige stunts of showpieces, maar een toonbeeld van een mooi, intiem concert... no more, no less, just perfect!
Baeken Jessy, cursist AMC-Volwassenen. (17/02/2016)