Verslag Vexations
Neerpelt Afgelopen nacht vond in het NIKO wel een heel bijzonder evenement plaats. Vanaf 20 uur gisteravond tot 12 uur vanmiddag speelden leerlingen en leraars piano tesamen 840 maal het zelfde stuk: "Vexations" van Eric Satie - een compositie van nog geen anderhalve minuut. Een grap van Erik Satie? Blijkbaar toch niet, maar het was John Cage die het in 1963 voor de eerste maal integraal bracht. Dat hebben vannacht ook de pianisten van NIKO gedaan. Initiatiefnemer was pianoleraar Koen Evens, die niet alleen directie, collega's en studenten kon overtuigen, maar ook de beeldhouwers, schilders en dansers van het NIKO mee de nacht in sleurde. Het was een lange nacht. Wie er bij was, bracht die nachtelijke uren luisterend, soms ook slapend door. Op de foto's hierbij (van Zjuul Devens) een van de pianisten, een steeds veranderend object van de beeldhouwers en van de schilders (achtergrond) en een leerlinge van de dansafdeling, die 's avonds en 's morgens voor de nodige afwisseling zorgde.
Toch was het niet vervelend. De wil om het vol te houden, de meditatieve werking van de herhaling en de samenwerking tussen de verschillende afdelingen maakten er een boeiend en geslaagd avontuur van.
Waarom zit de pianiste aan het einde van het stuk met haar hand in dat doosje? Daarin lagen 840 briefjes, genummerd van 1 tot en met 840. Telkens nadat het muziekstukje gespeeld was, nam de pianist(e) een briefje uit het doosje om opzij te leggen; dit was dan een teken voor de beeldhouwers om een lapje uit hun constructie te trekken en voor de schilders om een plakker van een lichtgaatje te halen. Zo ontstond er een nieuw beeld, een lichtzuil, en wisten de pianisten hoe ver ze zaten. Immers het stukje werd elk uur gemiddeld 52,5 keer gespeeld...
Artikel en foto's : Internetgazet